kabita

तर हजुर, उहिले यो मरुभूमिमा पनि एउटा सुन्‍दर देश थियो रे । पृथ्‍वीको शिर रुपी टाकुरा त्‍यही ठाउँमा थियो रे शन्‍ति र सदाशयका पवतर्कहरु त्य‍ही ठाउँका थिए रे अभावमा पनि गुरांसको फूल बनी हाँस्‍थे रे विविधतामा पनि सहअस्‍तित्‍वको जडले गासिन्‍थे रे यात्रामा अलि पछि परे पनि फडको बढाउँदै थिए रे चन्‍द्र सूर्य ध्‍वजलार्इ माथि उचाल्‍दै देशको गौरव गर्थे रे । उहिले यो मरुभूमिमा पनि एउटा सुन्‍दर देश थियो रे। पछि, अभावमा धैर्यता गुमे पछि गुराँस बनमा लगाइएको डडेलोले टाकुरा पग्‍लियो रे रोषमा मर्यदा गुमे पछि भाइ भाइमै भएको धक्‍काले मान्‍छेको मन भत्‍कियो रे अनि अलिकति बैरीहरुद्वारा उचाल्‍लिएर अलिकति अहममा रौसिएर सबै अागो भइ अग्‍नि युद्व लडे रे चन्‍द्र सूर्य ध्‍वज दनदन बल्‍यो रे हिमाल पग्‍लियो रे नदी सुक्‍यो रे ख्‍यालख्‍याख्‍यालमै देश मरुभूमि भयो रे तर हजुर, उहिले यो मरुभूमिमा पनि एउटा सुन्‍दर देश थियो रे एउटा सुन्‍दर देश थियो रे ।