सुन्दर जङ्गलमा चारवटा चरा-चुरुङ्गीहरू आफ्नो नयाँ बासस्थानको रूपमा प्रयोग गर्न आइपुगे । जसमध्ये एउटा थिई जुली (जुरेली) । आफ्नो समूहमा अति राम्री र मधुर स्वरकी धनी । उनी गाउने नाच्ने गर्दै दिनहरू बिताउन थालिन् । उनी सौखिन प्रवृत्तिकी थिइन् ।
एकदिन जुलीले आफ्ना साथीहरू आफ्नो गुँडमा कपडाका टुक्रा-टाक्री, डोरी, धागो, पराल र सुकेका झारपातहरू आफ्नो चुच्चोले च्यापेर ल्याइरहेका देखी । यसै क्रममा उसले सबभन्दा पहिला नजिकैको मिल्ने साथी छिमेकी सारौँसँग सोधी- "तिमीले के गरिरहेकी ? तब सारौँले भनी - आफ्नो घर बनाउँदैछु । जुली सारोँसँग अरू गफ गर्न थाली । "अहिले म अलि व्यस्त छु । पछि रमाइलो गफ गरौँला नि हैँ ।" सारौँले उत्तर दिई । जुली त्यहाँबाट गई र मनमनै भन्न थाली- "मूर्ख कहीँकी ! बडो आफैँ घर बनाउने रे ।
ऊ घुम्दै अर्को छिमेकी भँगेरीकहाँ पुगी । भँगेरी पनि उही काम गरिरेहेकी देखेर जुलीले भँगेरीसँग उही कुरा सोधिन् । भँगेरीले भनिन्- जाडो बढ्दैछ, त्यसैले आफ्नो घर बनाउँदैछु । के तिमीले आफ्नो घर बनाइसक्यौं र ? भँगेरीले सोधी ।
जुलीले हाँस्दै भनी- अहँ ! घर त मूर्खले मात्र बनाउने हो । भँगेरीले बीचमै कुरा काट्दै "मेरो त धेरै कार्य बाँकी छन् । पछि फुर्सदमा गफ गरौँला नि है !
जुली त्यहाँबाट परेवा कहाँ गई जुलीले परेवासँग सोधी- "के गर्दै छौ तिमी ? तब परेवाले भन्यो- म त आफ्नो घर बनाउँदैछु, किन र ? के तिमीले घर बनायौ ? जुलीले रिसाएर बनाएको छैन, बनाउँदिन भनिन् । "त्यसो भए तिमी कहाँ बस्छौ त ? परेवाले सोध्यो जहाँ पनि बस्न सक्छु, जसको गुँडमा गएर घुसेर पनि बस्न सक्छु ।
यति भनेर जुली त्यहाँबाट उडी । उसले बाटोभरि सोचिरही, "सबै कस्ता मूर्ख रहेछन् । आ-आफ्नो घर बनाउन लागेका छन् ल । "जाबो जाडो त के ठूलो कुरा हो र ! आज हुन्छ त भोलि खत्तम भइहाल्छ । त्यसैले यति ठूलो दुःख कष्ट र मिहिनेत मबाट त हुन सक्दैन । मैले एक-एक दिन सबैको साथमा बिताएँ भने पनि ठन्डी कटिहाल्छ नि ।
अचानक ठन्डी बढ्दै गयो र वषर्ा पनि हुनथाल्यो । अरू त आफ्नो गुँडमा सुरक्षित र न्यानोसँग बस्न थाले । जुलीले एकछिन घोरिएर सोची अनि ऊ सारौँको घर (गुँड)मा गई । उसले भनी- "के म तिम्रो घरमा एक रात बिताउन सक्छु ?"
तब सारौँले भनी- सरी जुली- मेरा घर (गुँड) त सबैभन्दा सानो छ । म आफैँलाई पनि बस्न मुश्किल छ । तिमीलाई म कसरी राख्न सक्छु र खै ।
ठिकै छ त, म कहिँ अन्तै बसौँला । यति भनेर ऊ भँगेरीकहाँ पुगी । अनि त्यसरी नै भँगेरासँग सोधी तर उसले पनि त्यही जवाफ दियो । ठिकै छ म अन्तै जान्छु भन्दै परेवाकहाँ गई । परेवाले पनि त्यही भनेर पठायो । ठिकै छ भन्दै जुली त्यहाँबाट हिँडी । उसलाई आफ्नो वचन खेर गएकोमा आफैँलाई लाज लाग्यो । त्यसै क्रममा उसले सोची, 'म कुनै सहरमा गएर कसैको घरमा बसेर रात बिताउँछु ।'
त्यसपछि ऊ सहरको भव्य घरमा गएर बसी । केही छिनपछि त्यहाँ घरमूली आयो । उसले आफ्नो घरमा एउटी चरी बसेको देखेर लौरोले हान्यो । जुली त्यहाँबाट पनि भागी । त्यस दिनदेखि उसले सबैभन्दा ठूलो "आफ्नो घर" हो भनेर थाहा पाई ।
एकदिन जुलीले आफ्ना साथीहरू आफ्नो गुँडमा कपडाका टुक्रा-टाक्री, डोरी, धागो, पराल र सुकेका झारपातहरू आफ्नो चुच्चोले च्यापेर ल्याइरहेका देखी । यसै क्रममा उसले सबभन्दा पहिला नजिकैको मिल्ने साथी छिमेकी सारौँसँग सोधी- "तिमीले के गरिरहेकी ? तब सारौँले भनी - आफ्नो घर बनाउँदैछु । जुली सारोँसँग अरू गफ गर्न थाली । "अहिले म अलि व्यस्त छु । पछि रमाइलो गफ गरौँला नि हैँ ।" सारौँले उत्तर दिई । जुली त्यहाँबाट गई र मनमनै भन्न थाली- "मूर्ख कहीँकी ! बडो आफैँ घर बनाउने रे ।
ऊ घुम्दै अर्को छिमेकी भँगेरीकहाँ पुगी । भँगेरी पनि उही काम गरिरेहेकी देखेर जुलीले भँगेरीसँग उही कुरा सोधिन् । भँगेरीले भनिन्- जाडो बढ्दैछ, त्यसैले आफ्नो घर बनाउँदैछु । के तिमीले आफ्नो घर बनाइसक्यौं र ? भँगेरीले सोधी ।
जुलीले हाँस्दै भनी- अहँ ! घर त मूर्खले मात्र बनाउने हो । भँगेरीले बीचमै कुरा काट्दै "मेरो त धेरै कार्य बाँकी छन् । पछि फुर्सदमा गफ गरौँला नि है !
जुली त्यहाँबाट परेवा कहाँ गई जुलीले परेवासँग सोधी- "के गर्दै छौ तिमी ? तब परेवाले भन्यो- म त आफ्नो घर बनाउँदैछु, किन र ? के तिमीले घर बनायौ ? जुलीले रिसाएर बनाएको छैन, बनाउँदिन भनिन् । "त्यसो भए तिमी कहाँ बस्छौ त ? परेवाले सोध्यो जहाँ पनि बस्न सक्छु, जसको गुँडमा गएर घुसेर पनि बस्न सक्छु ।
यति भनेर जुली त्यहाँबाट उडी । उसले बाटोभरि सोचिरही, "सबै कस्ता मूर्ख रहेछन् । आ-आफ्नो घर बनाउन लागेका छन् ल । "जाबो जाडो त के ठूलो कुरा हो र ! आज हुन्छ त भोलि खत्तम भइहाल्छ । त्यसैले यति ठूलो दुःख कष्ट र मिहिनेत मबाट त हुन सक्दैन । मैले एक-एक दिन सबैको साथमा बिताएँ भने पनि ठन्डी कटिहाल्छ नि ।
अचानक ठन्डी बढ्दै गयो र वषर्ा पनि हुनथाल्यो । अरू त आफ्नो गुँडमा सुरक्षित र न्यानोसँग बस्न थाले । जुलीले एकछिन घोरिएर सोची अनि ऊ सारौँको घर (गुँड)मा गई । उसले भनी- "के म तिम्रो घरमा एक रात बिताउन सक्छु ?"
तब सारौँले भनी- सरी जुली- मेरा घर (गुँड) त सबैभन्दा सानो छ । म आफैँलाई पनि बस्न मुश्किल छ । तिमीलाई म कसरी राख्न सक्छु र खै ।
ठिकै छ त, म कहिँ अन्तै बसौँला । यति भनेर ऊ भँगेरीकहाँ पुगी । अनि त्यसरी नै भँगेरासँग सोधी तर उसले पनि त्यही जवाफ दियो । ठिकै छ म अन्तै जान्छु भन्दै परेवाकहाँ गई । परेवाले पनि त्यही भनेर पठायो । ठिकै छ भन्दै जुली त्यहाँबाट हिँडी । उसलाई आफ्नो वचन खेर गएकोमा आफैँलाई लाज लाग्यो । त्यसै क्रममा उसले सोची, 'म कुनै सहरमा गएर कसैको घरमा बसेर रात बिताउँछु ।'
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें